Przejdź do treści

Recenzja ostatniej płyty w „ruchu muzycznymj”

 

NIESTRAWSKI
Missa in G, Offertorium Sancta Maria

ZEIDLER
Pastorella „O puer parvule Domino”
Anna Mikołajczyk-Niewiedział, Anna Karasińska soprany,
Sinfonia Viva, dyr. Tomasz Radziwonowicz
Dux 0952 (2013)

 

Festiwal Muzyki Oratoryjnej „Musica Sacromontana” organizowany jest od 2006 r. na Świętej Górze pod Gostyniem. Co roku odkrywa przed słuchaczami muzykę polskiego Oświecenia – w szczególności dzieła twórców wielkopolskich, związanych z gostyńską Kongregacją Oratorium św. Filipa Neri oraz kapelą, która działała w pobliskim Borku. Niedawno ukazał się siódmy album dokumentujący dorobek Festiwalu. Znalazły się w nim kompozycje Piotra Niestrawskiego, zapomnianego kapelmistrza boreckiego zespołu, oraz Józefa Zeidlera – twórcy dobrze znanego miłośnikom muzyki staropolskiej, m.in. za sprawą poprzednich odsłon Festiwalu. Zamieszczone tu utwory mają swą premierę fonograficzną.

 

Po objęciu funkcji szefa orkiestry w 1812  r., Niestrawski zaczął poszerzać jej repertuar, sprowadzając do Borka partytury z  dziełami kompozytorów polskich i zagranicznych. O jego fascynacji twórczością Pergolesiego, Mozarta i Rossiniego, operą komiczną i stylem brillant, świadczyć może otwierająca płytę Missa in G – pełna wokalnej wirtuozerii, o rozbudowanej, wieloczęściowej formie. Charakteryzująca się bogatą inwencją melodyczną i solidnym warsztatem kompozytorskim, napisana została dość nietypowo, bo na dwa soprany (najprawdopodobniej z myślą o konkretnych śpiewaczkach) i  orkiestrę, w której skład wchodzą smyczki, dwa oboje (lub klarnety), dwie waltornie oraz pozytyw.

 

W omawianym nagraniu (z 1 października 2012  r.) obsada smyczków to czworo pierwszych skrzypiec, troje drugich skrzypiec, trzy altówki, dwie wiolonczele oraz kontrabas, czego nie podano w opisie płyty. Podobnie pominięto informację, że partię pozytywu – realizującego basso continuo i wspierającego główną melodię – wykonuje znakomita klawesynistka Lilianna Stawarz. Instrumentaliści pod batutą Radziwonowicza urzekają pełnym, soczystym brzmieniem, a także precyzją, selektywną artykulacją i klasycznym umiarem w kształtowaniu ekspresji. Aksamitne i wysublimowane brzmienie kwintetu smyczkowego świetnie harmonizuje barwą z wyrazistym brzmieniem dyskretnie eksponowanych instrumentów dętych. Całość utrzymana jest w stroju współczesnym, co w kontekście popularności wykonań na instrumentach z epoki początkowo dziwi, szybko jednak się do niego przyzwyczajamy.

 

Obie solistki są doskonale zgrane barwowo. Wykonują po jednej arii solowej, pozostałe śpiewają w  duecie. W książeczce znów brakuje szczegółowych informacji, więc spieszę z pomocą – Annę Karasińską słyszymy w trzeciej części mszy (Gratias), a  Annę Mikołajczyk-Niewiedział w piątym ogniwie (Qui tollis). Ta ostatnia ma głos nieco rozwibrowany, ale jasny i piękny w barwie. Jej śpiew cechuje się zróżnicowaną ekspresją i „barokową” retoryką. Z kolei równie udramatyzowany śpiew Anny Karasińskiej, obdarzonej głosem lekko ciemniejszym w barwie i o mniejszej amplitudzie wibracji, ujmuje elegancją frazowania oraz nienaganną dykcją.

 

Płytę zamykają Pastorella „O puer parvule Domino” Józefa Zeidlera i Offertorium Sancta Maria Niestrawskiego. Pierwszy utwór to pogodna pastorałka na dwa głosy, stylizowana na muzykę ludową. Drugi natomiast jest liryczną arią na sopran solo, której tekst oparty został na fragmencie Litanii Loretańskiej. W kunsztownej interpretacji Anny Mikołajczyk-Niewiedział nabiera ona intymnego charakteru i zyskuje na głębi wyrazu. Album polecam wszystkim miłośnikom muzyki!

MACIEJ CHIŻYŃSKI
(Res Musica)
ruch muzyczny Nr 14, z 7 lipca 2013 r.